Αγκάθι...

Βγήκε στο δρόμο και περπατώντας άναψε ένα τσιγάρο. Βαρύ, σέρτικο, δικό του, απο την ταμπακιέρα που είχε ξεχάσει στο γραφείο της χθές. Είχε ζέστη ακόμη δεν ειχε πέσει ο ήλιος και αισθανόταν περπατώντας τον ιδρώτα να κυλάει στο μέτωπό της και ανάμεσα στα μαλλιά της και να κατηφορίζει στην πλάτη της. Αργά, γαργαλιστικά. Το απολάμβανε κατά κάποιο τρόπο αυτό το χάδι. Της θύμιζε πολλά. Παλιές καλές εποχές, είκοσι χρόνια πριν. Τοτε που ακόμη ήταν παιδιά.. Τον σκεφτόταν. Χθές φεύγοντας απο το γραφείο της είχε έρθει απο πίσω της ενώ εκείνη μιλούσε στο τηλέφωνο και άφησε ενα απαλό φιλί στον ώμο της. Πόσα χρόνια είχε να το νιώσει εκείνο το φιλί. Εκείνο το όμορφο γεμάτο τύψεις φιλί.. Πόσες αισθήσεις της ξεσηκωθηκαν με το αγγιγμα των χειλιών του στον ώμο της. Πάντα την άγγιζε και την φιλούσε σαν κάτι πολύτιμο. "Λαχτάρα μου" την έλεγε και εκείνη γελούσε.. Είχε χρόνια να τον δεί, είχε χρόνια να τον ακούσει. Καμιά φορά, έτσι για να ικανοποιήσει την περιέργειά της περνούσε απο το μαγαζί του. Δεν κοιτούσε ποτέ. Απλά περνούσε απ'εξω. Της έφτανε.

Δεν της έκανε καλό να τον σκέφτεται. Η σκέψη του έμεινε οινόπνευμα στην πληγή της για πολλά χρόνια. Οι πράξεις του την καθόρισαν ως άνθρωπο και την οδήγησαν στην ζωή που έχει σήμερα. Και δεν ειναι κακή η ζωή της. "Είμαι ευχαριστημένη με ότι έχω" σκέφτηκε περπατώντας ακόμη. Ο ήλιος βασίλευε κι εκείνη δεν ήξερε ούτε που έχει φτάσει. Έβαλε το χέρι της μέσα στην τσάντα της και έπιασε την ταμπακιέρα του. Την κράτησε για λίγο σφιχτά στο χέρι της. Κοίταξε γύρω της, βρισκόταν έξω απο τον Εθνικό Κήπο. Μπήκε μέσα. Κάθησε στο πρώτο παγκάκι που βρήκε. Άνοιξε την ταμπακέρα και άναψε ένα ακόμη τσιγάρο. Ένιωσε το βαρύ καπνό να κατεβαίνει μέσα της αργά.. η γεύση του της θύμιζε τα φιλιά του. Σηκώθηκε απότομα. Άφησε την ταμπακιέρα στην άκρη στο παγκάκι και με αργά βήματα βγήκε απο τον Εθνικό Κήπο..

Αντίο, ψιθύρισε σιγανά..